730 332 383

Białko w moczu – kiedy pojawia się białkomocz? | Normy, przyczyny

białko w moczu

Białko w moczu wcale nie musi oznaczać zaburzenia pracy nerek czy choroby. Nie mniej jednak jego obecność w moczu powinna budzić niepokój. Najczęściej jest związane z infekcją układu moczowego, co można potwierdzić wywiadem klinicznym i badaniami. 

Intensywny wysiłek fizyczny, gorączka czy ciąża to niektóre z przyczyn obecności białka w nerkach i co za tym idzie – w wydalanym moczu. Sprawdź, kiedy pojawia się białkomocz – jakie są przyczyny? Jaka jest norma dla badania oraz co oznacza albumina w moczu…

Białko w moczu – norma (dziennego wydalania)

Nerki usuwają z krwioobiegu toksyczne produkty metabolizmu. Dzieje się tak poprzez filtrowanie krwi oraz wydalanie zbędnych substancji do moczu. Natomiast substancje niezbędne do prawidłowego funkcjonowania organizmu, takie jak białka –  są przez nerki zatrzymywane, a nie wydalane. Dlatego, do moczu przedostaje się jedynie niewielka ilość białek.

Norma dla białka w moczu wynosi do 150 mg/dobę (< 10 mg albumin)

Podstawowe badanie moczu w laboratorium wykonuje przy użyciu specjalnych pasków moczowych. Aparaty do wykonywania pomiarów są ustawione na powszechnie obowiązującą normę (150 mg).

W przypadku parametru jakim jest białko w moczu, aparat może wydać następujące wyniki:

  • białko (jako parametr) nieobecne – wynik prawidłowy
  • białko (jako parametr) obecne – wynik nieprawidłowy – ilość białka w moczu przekracza dopuszczalne normy dla osób zdrowych

W przypadku wyniku „białko obecne” – wykonuje się dodatkowe, bardziej czułe badania polegające m.in. na oznaczeniu dokładnej liczby białka w moczu (metoda ilościowa) oraz test na albuminę w moczu

ZOBACZ TEŻ: badanie nerek – jakie badania wykonać?

Kiedy pojawia się białkomocz?

Pojawienie się białka w moczu przewyższającego normę to stan nadmiernej utraty białka wraz z moczem (powyżej 150 mg/ dobę).

Dzieje się tak w momencie, gdy dochodzi do uszkodzenia bariery filtracyjnej lub dysfunkcji kanalików bliższych w nerkach. Wysoki poziom albuminy (białka) w moczu (powyżej 30mg/L) koreluje z zaburzeniami filtrowania i sugeruje dysfunkcje nerek.

Białkomocz – przyczyny

  • przewlekła choroba nerek
  • duża aktywność fizyczna
  • przewlekły stres
  • gorączka
  • ciąża
  • choroby układu krążenia (choroba niedokrwienna serca, przewlekła niewydolność serca, choroba naczyń)
  • długotrwałe przebywanie w pozycji stojącej (białkomocz ortostatyczny)
  • cukrzyca
  • wady anatomiczne dróg moczowych
  • kamienie nerkowe
  • łagodny rozrost prostaty u mężczyzn
  • choroby ogólnoustrojowe np. zakażenia
  • choroby autoimmunologiczne np. toczeń rumieniowaty układowy

białkomocz

Albumina w moczu – ważny parametr oceny funkcji nerek

Albuminy to jedne z największych białek krwi, dlatego ich pojawienie się w moczu jest szczególnie niepokojące. Badanie albuminy w moczu stanowi badanie diagnostyczne o dużej czułości. We wczesnych stadiach przewlekłej choroby nerek stwierdza się przesączanie albumin do moczu powyżej 30 mg/dobę – czyli występuje tzw. mikroalbuminuria.

Wysoka albumina w moczu występuje wraz z zaburzeniami filtrowania i sugeruje dysfunkcje nerek. Badanie obecności albuminy w moczu można wykonać w laboratorium medycznym lub za pomocą domowego testu na albuminę w moczu

Choroby nerek (nefropatie) stanowią coraz większy problem kliniczny ze względu na stale wzrastającą długość życia oraz współwystępowanie chorób przewlekłych.

Ponad 4 mln osób w Polsce choruje na nerki. Duża część o tym nie wie! Wczesne wykrycie podwyższonego białka w moczu stwarza największą szansę na zapobieganie postępującej chorobie nerek.

Bibliografia:

[1] Sympozjum Nefrologia, Choroby nerek przebiegające z białkomoczem, Clinical Medicine 2009; 9(3): 284-287.
[2] Ziółkowska H.: Białkomocz przypadkowo stwierdzony w badaniu ogólnym moczu – co powinien zrobić pediatra. Katedra i Klinika Pediatrii i Nefrologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.
[3] Lisowska-Myjak B.: Laboratoryjne wskaźniki ostrego uszkodzenia nerek oznaczane w moczu i w surowicy, Forum Nefrologiczne 2010, tom 3, nr 2.